Bayramören’de, yağmurlu başlayan yarışma tarihleri yerini gittikçe güzelleşen bir havaya bıraktı.
İlk görev gününde bizi kalkışta karşılayan sert ve soğuk rüzgara rağmen golsüz ama geçerli bir yarışma oldu.
Görev komitesine cebren alındığım için halkın sesi olarak ilk gün kafa rüzgarına görev verilmemesini zor da olsa sağlamıştım, ama ilk günkü görev kaşarlı yarışma pilotlarını tatmin etmeyince ikinci gün “harbi” bir görev belirlendi ve Bayramören’in o ünlü “vadi içinden 45km” gidilen toplam 80küsur km’lik bir görev verildi.
7,5 gol (bendeniz nice ahval ve şeraiti atlatıp hız bölümünü de bitirip gole 1 km kala patlayınca buçuk oldu) ile 1000 puana yakın puan veren güzel bir yarış oldu. Amma ve lakin gel de bunu vadide canpazarı yaşayıp, daha önce insan ayağı değmemiş güzide memleket arazilerine patlayan pilotlara anlat!
Hal böyle olunca 3. gün için sipariş almaya başladım: “abi kafa rüzgarına görev vermeyin demiyoruz, hobi olarak yine verin ama..”
Nihayetinde daha iyi bir meteoroloji tahminiyle birlikte az bişey kafa rüzgarı içeren ama genellikle rahat gidilebilecek yine 80km civarı bir görev belirledik.
Görev brifinginde meteoman’in yarım ağızla söylediği aşırı gelişim olabilir uyarısı, tepemizde oluşan bulutların gölgesinde kalıverdi.
Pencerenin açılmasıyla yine her zamanki gibi herkes önce Selçuk’un kalkmasını beklemeye başladı ama Selçuk bu sefer biraz daha temkinli davranmayı tercih etti. Yarışmada winddummy’lerin eksikliği iyice hissedilmeye başlamıştı. Dayanamayan Türkay ilk kalktı, hepimiz seyretmeye başladık,
ama tepemizdeki bulutlara inat Türkay çökmeye ve termik bulamamaya devam ederek, acı sona doğru hızla çöktü ve aşağıdaki iniş alanına patladı ve ardından tarladan yükselen bir çığlık telsizlerimizde yankılandı: “İmkan varsa tekrar çıkıp uçmak istiyorum”… Yürekleri parçalayan bir an ama hayat devam ediyor ve bu sefer Selçuk havada.
Selçuk da yürekleri hoplatan birkaç an sonrasında bir şekilde tutunmayı başardı ve pek tercih edilmeyen kalkışın sağ tarafında bulduğu zayıf termiği çalışarak yükseldi. Artık sıra kalkışta bekleyen diğer 80 pilota gelmişti. Tam bu sırada birden ortaya çıkan bir dust devil kalkmakla kalkmamak arasında bocalayan pilotları biraz daha gerdi. Ardından şenlik başladı, yarışın başlamasına yarım saat kaldığını fark eden pilotlar bu seferde birbirinin üzerinden kanat çekmeye başladı ama zayıf rüzgarın azizliği hemen her pilota zor anlar yaşattı, 4-5 kere kanat çekip kalkamayanlar oldu, özellikle 10+ kg balast taşıyan arkadaşların hali içler acısıydı. Neyse ben de 4. denemede kalkabildim, bu sefer tabii zayıf termiklerde yeni bir can pazarının içindeyiz. Kalkışın önünde dönmeye çalışanlar, içerden dönenler, klasik kargaşa … Önümde iki pilot çarpışmaktan son anda kurtulurken ben kendi can derdimdeyim, sağım solum sobe. Yarışmalarda şu gagle stresi beni öldürecek! Bu iş için fazla mı yaşlandım ne
Neyse birşekilde yükselip kalabalığı aşağıda bırakınca rahatladım, zaten başlama saati yaklaşıyor, etrafıma bakıyorum, ilk yükselen grup karşı sırtların üzerinde bulut tabanı yapmış, çakal sürüsü gibi başlama çemberine akın akın geliyorlar. Bugünkü görevi git-gel’li olsun, arkadan gelen pilotlar önden gidenlerle karşılaşabilsinler diye kalkış alanına geri dönüşlü vermiştik, hıh çok basit bizim için diye düşünürken gani gani irtifamı -7m/s bastırıcıda peynir ekmek gibi yiyince biraz özgüvenim sarsılmadı değil gerçi.. Neyse zor bela oradan tekrar yükseldik, şimdi önümüzde iki seçenek var, ovadaki dönüş noktasına gitmeden önce kafa rüzgarına vadi/sırtlardan gidip sonrasında arka rüzgarla yardırmak, ya da ovada nasıl olsa bişeyler bulurum deyip kalkış noktasından direkt yardırmak … Ön grubun bir kısmı ovadaki buluta kanıp direkt yardırdı ama o bulutun aslında ölmüş olduğunu anladıklarında son pişmanlıkları fayda etmedi, sürüne sürüne devam ettiler, biz sırttan biraz daha devam edip daha iyi bir hattan dönüş noktasına yöneldik. Bulut tabanı 3000+ ve çok mutluyuz, bugün gole 40 kişi mi gider 50 kişi mi diye düşünürken gittiğimiz yönde gelişen bulutlar hem iştahımızı kabartıyor hem de ufak ufak gubarırsa patlar mı bu bulutlar diye endişeleniyorduk.
Ana yol üzerine geldiğimizde arkamızdan gelen yarışma direktörümüz Alim de bulutların gelişimini görerek telsizden pilotlardan rapor istedi. Ön gruptaki pilotların yarısı Level 2, diğer yarısı Level 3 verdi. Ben o sırada bizimle aynı irtifadan geçen askeri jetleri görünce “Bulutlar level 2, jetler level 3” verdim, artık ne işe yaradıysa! Benim tahminim bulutların kendi gölgeleri yüzünden dağılacağı, Cb olup patlamayacağı yönündeydi ama Alim risk almamayı seçerek görevi havada durdurdu. Ben hala “bulut altındayım level 3” diyen pilotları anlamakta zorlanıyorum, level 3 ise orada işin ne …
Neyse golsüz bir gün daha, yol kenarına iniş, yemek, toplanma ve dönüş.
Bu arada golsüz günler nedeniyle yarışmacıların arasında çok fazla puan farkı olmaması, rekabeti canlı tutmaya devam ediyor, ilk 10 arasında kürsü şansı hala var, pilotlar direniyor, dayanıyor, gözler ve ümitler son günde, heyecan dorukta!
